Το ταξίδι και τα αστέρια

Μικρός ήθελα να ταξιδέψω στα άστρα για να γνωρίσω πιο φιλικά νοήμονα και με περισσότερες ευαισθησίες όντα από τον άνθρωπο, δεν με φόβιζε τότε το ρίσκο. Μετά με έβαλαν στο σχολείο για να προσγειωθώ το οποίο ποτέ δεν χώνεψα αλλά που μου έμαθε την λέξη ανοχή ... μετά ήρθε η εφηβεία, μάχες με τον εαυτό και τους άλλους της ίδιας σειράς, τα κορίτσια, ο έρωτας το ποδήλατο αλλά που πας ρε καραμήτρο, να οι σπουδές για μια καλύτερη ζωή, να ο στρατός και η καριέρα μετά, να η εκκλησία, το ρύζι, ο μήνας του μέλιτος, που περιθώριο για ταξίδια στα άστρα. Μετά άρχισα να χαιρετώ ότι είχα αγαπήσει πιο πολύ αφού έφευγαν για το ταξίδι χωρίς γυρισμό και μετά άρχισα να νοιώθω τον χρόνο να με βαραίνει και καταπιέζει αφόρητα πάνω από το κεφάλι μου ... τικ τακ τα γνωστά... και μετά είναι οι έρημες και αγνές παραλίες με το μυαλό σου να πετάει ανάλαφρα χωρίς έγνοιες αλλά και οι αγριεμένες βόμβες από την άλλη. Άντε να αφήσεις τη ψυχή σου ελεύθερη σε όλα αυτά, έχεις και την εφορία, νερό κοινόχρηστα και κανένα μπιλογκ να εξομολογήσαι και ο χρόνος εκεί βέβαια, τικ τακ, ταξίμετρο σκέτο βρε παιδί μου... για να δούμε τι άλλο θα τολμήσουμε να κάνουμε εκτός από ταράτσες στα 40+ ...