ο γαλάζιος πλανήτης

Μια φορά και ένα καιρό, υπήρχε ένας γαλάζιος πλανήτης που τον λέγαν γη. Είχε άφθονες καθαρές θάλασσες και καταπράσινα και εύφορα δάση. Γάργαρα νερά και ποτάμια, δένδρα γεμάτα φρούτα και καρπούς για να ζήσουν όλα τα όντα αρμονικά σε αυτό το πλανήτη. Πάντα υπήρχαν όμως αψιμαχίες στα όντα για το ποιός θα φάει τους πιο νόστιμους καρπούς και ποιός θα έχει πρόσβαση σε αυτούς που είναι χαμηλά ώστε να μην κουραστεί να ανεβαίνει σε ψηλότερα κλαριά ή να πρέπει να πάει πιο μακρυά για να τους βρει. Όλα αυτά γινόντουσαν ευτυχώς σε μικρό και ελεγχόμενο βαθμό, και έτσι πάντα υπήρχε άφθονη τροφή και χώρος να ζουν όλοι αρμονικά, χορτασμένοι και ευτυχισμένοι. Υπήρχαν βέβαια και τα πιο δυνατά όντα που δεν τους άρεσαν τα φρούτα και οι καρποί και προτιμούσαν να τρώνε άλλα πιο αδύναμα όντα. Πολύ κακό, αλλά και αυτό λειτουργούσε με σεβασμό στις ισορροπίες της φύσης. Έτσι περνούσαν τα χρόνια και αυτός ο πλανήτης παράμενε πλούσιος, καθαρός και φιλόξενος για κάθε ον μέχρι που εμφανίστηκε ένα ον που ήταν πιο έξυπνο και είχε φιλοδοξίες. Αυτό το ον ονομάστηκε άνθρωπος και διαχώρισε αμέσως τη θέση του από τα άλλα όντα του πλανήτη, ονομάζοντάς τα ζώα. Αυτό το ον, εκτός από έξυπνο και φιλόδοξο, ήταν αχάριστο και άπληστο. Δεν χόρταινε με τίποτε, όσα πιο πολλά αποκτούσε τόσα περισσότερα ήθελε. Έτσι διαταράχτηκε η ισορροπία, άρχισαν οι ταξικές διαφορές και η δυστυχία μεγάλωνε ενώ η ευτυχία όλο και μίκραινε σε αυτό το πλανήτη. Οι θάλασσες βρόμισαν, το ίδιο και τα γάργαρα νερά και ο αέρας, το πλούσιο πράσινο έγινε γκρι μπετόν, και οι ομορφιές της φύσης έγιναν virtual reality πίσω από μια οθόνη. ψάχνω για happy end αλλά δεν μου βγαίνει ..