Κύκλος

Θέλω να φάω τα μούτρα μου, εδώ και τώρα, και μετά και ξανά μετά , γιατί είναι τα μόνα που μου ανήκουν σε αυτό το κόσμο, ή έτσι θα έπρεπε να είναι τέλος πάντων, δεν ξέρω, μπορεί να ανήκουν και στον πολιτισμό της ανθρωπότητας, ή για DNA πειράματα σε κάποιο από τα πολλά εργαστήρια των βαλμένων παραμυθιών, ω ναι υπάρχουν και τέτοια, ε και λοιπόν; ... αλλά δεν παίρνω τη μεγάλη απόφαση και μου τελειώνει και ο γαμημένος ο χρόνος ... !!

μου ήρθε τώρα στο μυαλό που ανεβαίναμε για βουτιές εκείνους τους χρόνους που η ζωή ήταν μια ατέλειωτη ζαβολιά, όσο πιο ψηλά τόσο πιο ωραία. κάποιες φορές που πηγαίναμε πολύ ψηλά μετά κωλώναμε και να το φυλλοκάρδι και που να βουτήξεις ... ζωζή εσύ που ξέρεις να κρύβεις τις ομορφιές τόσο έντεχνα και άντε να τις ξετρυπώνουμε μετά ... μια σύνταξη και μια θέση με τον τσαχπίνη τροβαδούρο Αίολο να εκτροχιάζεται όλο ξέγνοια κάτω από το ακίνητα κουνιστό και νοσταλγικά πράσινο κυπαρίσσι της αξέχαστα ξεχασμένης πλαγιάς ... !! τσαρ τσαρ ...

Αυλές και Αυλαία

Μια φορά και έναν καιρό υπήρχαν αυλές που ήταν πάντα ανοικτές, με τις πολύχρωμες γλάστρες γύρω γύρω και τις άφθονες μυρωδιές να χορεύουν στον αέρα από βασιλικό, μαντζουράνα, δυόσμο και μέντα. Άταχτα και έντονα τιτιβίσματα εδώ και εκεί και ένα γλυκό του κουταλιού με ένα ποτήρι νερό στο τραπεζάκι κάτω από τη κληματαριά σε φώναζε με σκέρτσο. Κάπου μέσα στο φευγιό του χρόνου, χάνοντας αυτές τις νοσταλγίες, αναπολώ αυλές, μέσα από γωνίες των blogs για εκείνη τη ζεστή και αξέχαστη γλυκιά θαλπωρή και ξεγνοιασιά ... !!

Σήμερα

αργούμε ακόμη για φθινόπωρο ...